მე და ის ერთ ქვეყანაში, ერთსა და იმავე წელს, ერთნაირი სიდიდის ქალაქში დავიბადეთ. თუ გავითვალისწინებთ იმასაც, რომ ერთი სქესი გვაქვს და მოგვიანებით ერთი და იგივე პროფესია ავირჩიეთ, წესით ერთმანეთის მსგავსი პირობები და შესაძლებლობები უნდა გვქონოდა. მაგრამ პირობები, რომელშიც მე და მას დღეს გვიწევს ცხოვრება, ერთმანეთისგან კარდინალურად განსხვდება.
ეს განსხვავება ჩემთვის მაშინ გახდა თვალშისაცემი, როცა მას პირველად შევხვდი. მე მაშინ სოჭში ქუთაისიდან, საქართველოს სხვადასხვა რეგიონების წარმომადგენელ ჟურნალისტებთან ერთად ვლადიკავკაზის გავლით ჩავედი. იგი კი სოხუმში მცხოვრებ ჟურნალისტებთან ერთად იმ გზით ჩამოვიდა, რომლითაც ადრე ჩვენც ვსარგებლობდით. და მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი გზა მისაზე გაცილებით გრძელი იყო, დრო ამ გზის გავლისთვის ლამის თანაბარი დაგვჭირდა.
მოგვიანებით იგი მიყვებოდა, რა ნელა დადის მატარებელი სოხუმიდან სოჭამდე შემორჩენილ ლიანდაგებზე. მიყვებოდა, თუ რამდენ სირთულესთანაა დაკავშირებული იმ ერთადერთი საზღვრის გადალახვა, რომელიც მისთვის ხანდახან მაინც შეიძლება გაიღოს. რომ ესეც კი რთულია, თუნდაც იმიტომ რომ მას პასპორტი არ აქვს. თუმცა ამას ყველაფერს ისე ყვებოდა, რომ არ წუწუნებდა.
მის მიერ დაწერილი თითქმის ყველა სტატია, რომელიც კონფლიქტით დაშორებული ჟურნალისტების თანამშრომლობით გამომავალ ერთადერთ გაზეთ ,,პანორამაში» იბეჭდებოდა, იგი ცდილობდა მოეთხრო როგორ ვითარდებოდა ქალაქი, სადაც ცხოვრობს. თუმცა ამ მცდელობას უნებურად ახლდა იმ მძიმე პიროებების აღიარება, რომელიც ქართულ-აფხაზური კონფლიქტის ზონაშია შექმნილი.
ერთგან იგი ყვებოდა ტურიზმის განვითარებაზე, მაგრამ იმავე სტატიაში მოყვანილი ციფრები და რესპონდენტები, საუბრობდნენ იმ შიშზე რომელიც სოხუმში დასვენებას ახლავს თან, რის გამოც რუსეთის მოქალაქეთა დიდი ნაწილი (ტურიზმი ხომ აქ სწორედ რუსეთის მოქალაქეებით შემოიფარგლება) სოხუმში ჩასვლას ვერ ბედავს.
სხვა სტატია განათლების სისტემაზე წერდა, სტატიაში არაფერი იყო ნათქვამი, იმაზე, რომ სოხუმში განათლებამიღებულებს, მხოლოდ ადგილზე დასაქმების პერსპექტივა თუ აქვთ. რომ მხოლოდ ერთეულებს უმართლებთ და რუსეთში ხვდებიან. ეს უკვე სხვა სტატიაში იკითხებოდა, სადაც რუსეთის უნივერსიტეტში განათლებამიღებულების კონგრესს სოხუმში ისე ხვდებოდნენ, როგორც დიდ საერთაშორისო კონფერენციას.
თითოეულ მის სტატიაში თუ მონათხრობში იკითხებოდა ის, რომ მისთვის სამყარო სოხუმითა და რუსეთით შემოიფარგლება, და მორჩა. სხვა მისთვის დახურულია.
ბოლო დროს მისთვის რაღაც რაღაც კარებებს ხსნიან. პირველად ღრმად იმ სტატიაში ამოსიუნთქა, რომელიც სოჭის ოლიმპიურ ქალაქად გამოცხადებას ეხებოდა. მისი ამ წერილის ყველა სიტყვაში იმედი ყვიროდა,: იმედი, რომ მისი დედა ან მამა, ან თუნდაც მეზობელი ბოლოს და ბოლოს დროებით მაინც დასაქმდება, იმისა, რომ მისი ქალაქის ცხოვრებაზე სოჭის ოლიმპიადა რაღაცით მაინც შეიძლება აისახოს. რომ რაღაცას იყიდიან, გაყიდიან, რამეს ააშენებენ...
ერთდროულად ბრაზი და სიხარული _ აი რას ვგრძნობ, როცა სოხუმთან დაკავშირებულ რუსეთის ახალ-ახალი გეგმების შესახებ ვიღებ ხოლმე ინფორმაციას. საშინლად ვბრაზობ, იმის გამო, რომ იქ, ჩემი ქვეყნის მოქალაქეებს, რუსეთის პასპორტები ურიგდებათ, მაგრამ ისიც მახსენდება, თუ როგორ უჭირდა მას პასპორტის საერთოდ არ ქონის გამო. საშინლად ვბრაზობ, როცა ვიცი, რომ სარკინიგზო გზის აღდგენით სამუშაოებს რუსეთის მთავრობა ჩემივე ქვეყნის ტერიოტრიაზე ჩემი ხელისუფლების დაუკითხვად აწარმოებს, მაგრამ ისიც მახსენდება, თუ როგორ უჭირთ კონფლიქტის ზონაში მცხოვრებ ჩემს თანამოქალაქეებს დანგრეულ რკინიგზაზე მგზავრობა. საშინლად ვბრაზდები, როცა რუსულ ტელეარხებზე სოხუმში დასვენების შესახებ რეკლამას ვხედავ, მაგრამ თან მახსოვს, რომ თუნდაც ერთი ტურისტი რას ნიშნავს იქ მცხოვრები რიგითი ადამიანებისთვის, რომელთაც ჩემი არ იყოს, მხოლოდ ერთი სიცოცხლე აქვთ. სიბრაზე მახრჩობს იმის გამო, რომ რუსეთი ჩემი ქვეყნის დაკარგულ ტერიოტირაზე მაცხოვრბელეთათვის ,,უსაფრთხოების მფარველად» იქცა. თუმცა ისიც მახსოვს, თუ როგორ ჯერა მას და მის თანაქალაქელებს, რომ საფრთხე სწორედ საქართევლოდან მომდინარეობს, როგორ ეშინიათ თავდასხმის, ახალი ომის.
ეს ლამის ერთადერთია, რაც დღეს მე და მას საერთო გავქვს _ ახალი ომის შიში. მახსოვს სადღეგრძელო, რომელიც ერთად ვთქვით: ქართულ-აფხაზურ კონფლიქტში ორივე მხარეს დაღუპულებისა და იმის სურვილის, რომ ჩემსა და მის შვილებს ერთმანეთის პირისპირ დგომა ომში აღარ მოუხდეთ. თორემ ორივემ ვიცით, რომ მეც და ისიც შვილებს სწორედ ამგვარი საჭიროებისთვის ვზრდით.
